Objazd naukowy Lublin - Warszawa 2013 (cz.2/2)

Poniższe informacje stanowią uzupełnienie części 1 "Objazdu Naukowego", w całości zostały zaczerpnięte z internetu. Uczulam, że opisy te są elementem obowiązkowym.

Objazd naukowy Lublin- Warszawa 2013- szczegóły

Dzień I, zwiedzanie:

Puławy:

- Pałac Czartoryskich

Pierwszy pałac wzniesiony został przez S.H. Lubomirskiego, według projektu Tylmana z Gameren w II połowie XVII wieku (1671-1676) w miejsce nieistniejącego już zameczku Tęczyńskich. Budowla wzniesiona została w stylu barokowym, na planie prostokąta, z czterema alkierzami w narożach i mogła spełniać funkcje obronne. Do dziś pozostało z niego przyziemie od strony Łachy i sień na parterze za wejściem głównym. Po spaleniu pałacu przez Szwedów w 1706 r. Czartoryscy wznieśli na jego resztkach (w latach 1731-36) pałac w stylu rokokowym wg projektu J.Z. Deybla (budowniczy F. Mayer). Z okresu tego przetrwała do dziś dekoracja II piętra na bocznych ryzalitach od strony Łachy i trzy środkowe arkady przy wejściu głównym z charakterystycznymi rzeźbami. Zachowane zostały oficyny (w skrzydłach bocznych środkowa część wysunięta w stronę dziedzińca). Kolejna przebudowa pałacu w końcu XVIII wieku (budowniczy J. Hempel) według projektu Ch.P. Aignera nadała mu charakter klasycystyczny. Późniejsi architekci zaznaczyli zasięg tego pałacu balustradowymi attykami nad pięcioma oknami I piętra i trzema środkowymi II piętra. W latach 1840-43 J. Górecki przebudował pałac nadając mu charakter pseudoklasycystyczny. Część główną połączył z oficynami nadając mu kształt, który przetrwał do dziś. Do ciekawszych rozwiązań tego architekta należy w bibliotece kwadratowa sala kolumnowa z 12 kolumnami toskańskimi, usytuowanymi koliście na środku. Nad nią, w prawym narożu I piętra, usytuowana jest sala balowa w stylu Ludwika Filipa. Po pożarze w 1858 roku środkowej części pałacu J. Ankiewicz wybudował salę gotycką jako kaplicę katolicką, nadał sali kamiennej nowy wystrój sztukateryjny, a na drugim piętrze wybudował kaplicę prawosławną (obecnie sala rycerska). Zaprojektował również, w miejsce spalonej, klatkę schodową z lanego żelaza, była ona techniczną sensacją w II połowie XIX wieku.

- Pałac Marynki

Pałacyk Marynki usytuowany jest w południowej części zespołu pałacowo-parkowego, zbudowany został według projektu Ch. Aignera w latach 1791-96 dla córki Czartoryskich Marii Wirtemberskiej. Jest to budowla w stylu klasycystycznym, z korynckim portykiem wgłębnym i attyką kryjącą dach. Na fryzie portyku widnieje napis, chyba najlepiej świadczący o przywiązaniu Marii do puławskiej siedziby: "Iste terrarum mihi praeter omnes angulus ridet" ("Ten zakątek świata śmieje się do mnie najbardziej ze wszystkich" - Horacy). We wnętrzu znajduje się ciekawy, okrągły salon ( od strony Łachy widzimy jego ryzalit ) z dekoracją sztukateryjną F. Baumana, dawniej był on nakryty kopułą. W XIX wieku salon został nakryty płaskim stropem ponad sztukatorskim belkowaniem. W dwudziestoleciu międzywojennym zostały zlikwidowane attyki w elewacjach bocznych i ogrodowej. Przed wejściem do salonu znajdują się dwa lwy z czarnego marmuru, pierwotnie zdobiły one wejście do oranżerii przypałacowej. Obecnie w Pałacyku mieści się Oddział Pszczelnictwa skierniewickiego Instytutu Ogrodnictwa i Kwiaciarstwa.

-Brama Rzymska

Zbudowana przed 1829 rokiem na wzór Łuku Triumfalnego Tytusa w Rzymie. Zaprojektowana i zbudowana została w formie antycznej ruiny. Można nią wejść do Parku od strony Głębokiej Drogi (Ulicy Głębokiej).

- Domek Gotycki

W otwartym w 1809 roku (przebudowanym z pawilonu ogrodowego, według projektu Ch. P. Aignera) Domu Gotyckim, Izabela księżna Czartoryska zgromadziła zarówno pamiątki narodowe, jak i zagraniczne. Ścianom Domku Gotyckiego przypadła w udziale funkcja szczególna, gdyż w nie właśnie zostało wmurowanych mnóstwo pamiątek z różnych stron Polski i świata. Było to jedno z pierwszych w świecie lapidariów (lapidarium - muzealny zbiór kamieni, kamiennych posągów, nagrobków, fragmentów budowli itp. - Wł. Kopaliński) a znajdowały się tam m. in.: drzwi żelazne z zamku Ossolińskich, kawał muru z Zamku w Lublinie, słupki marmurowe z grobu Kazimierza Wielkiego, szafka z kamienia z żelaznymi drzwiczkami - podarunek Jana Długosza dla kościoła w Olechowie, zamek do bramy z zamku w Ecouen, kamień dla Stefana Batorego, kamień dla Bolesława Krzywoustego, waza marmurowa z grobu Jana Tarnowskiego, cegły z zamku Jana Zamojskiego, alabastrowa głowa Odrowąża z grobu w Sandomierzu, wykute z kamienia Orzeł Polski i herb litewski Pogoń, metalowy nagrobek Żółkiewskiego, cegły z zamku krzyżackiego w Marienburgu, kawałek drewna z kościółka ufundowanego przez Mieczysława i Dąbrówkę w 965 roku w okolicach Św. Krzyża w Sandomierskiem, kawałki drewna z zamku w Koburgu, kamień z domu Wierzynka w Krakowie, kawał z kamienia ciosowego z pałacu Barbary Radziwiłłówny w Wilnie, cegła z domu Jana Kochanowskiego, nagrobek ojca Jana Kochanowskiego, koń z białego marmuru z nieznanego grobu od Franciszkanów z Krakowa, kawałek marmuru z grobu Bolesława Krzywoustego w Płocku, kule z działa szwedzkiego znalezione w Zamościu, kamień z grobu Dąbrówki w Gnieźnie, cegła z kościoła Św. Kazimierza w Wilnie, kamień z zamku w Brukseli, cegła z kaplicy Św. Hulfa zbudowanej przez Karola Wielkiego i wiele, wiele innych cennych i ciekawych fragmentów rzeźb, budowli i elementów budowlanych. Trudno wyliczyć wszystkie eksponaty jakie znajdowały się w ścianach. Wewnątrz zaś Domku umieściła księżna Izabela nie mniej cenne rzeczy, cenne nawet na skalę światową. Do najcenniejszych należały: "Dama z gronostajem" Leonarda da Vinci, "Ucieczka do Egiptu" L. Giordana, "Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem" Rembrandta oraz "Portret młodzieńca" Rafaela. Do zbiorów należały równie cenne "Psałterz Puławski" z XV wieku, "Pontyfikat" Erazma Ciołka, rękopis "Roman de la Rose" z XIII wieku. Można tu było znaleźć także kolekcję obrazów sławnych ludzi, wykonaną przez W. Leserowicza a zamówioną osobiście przez króla Stanisława Augusta. Umieściła tu również Izabela ogromną ilość rycin, rysunków, planów i map dawnej Polski, fragmenty archiwów domowych po Sieniawskich, Poniatowskich, Czartoryskich, Zamojskich, Komisji Edukacji Narodowej, rękopisy I. Krasickiego, S. Trembeckiego, F. Karpińskiego, poemat o Puławach napisany przez J. U. Niemcewicza oraz rękopis romansu "Malwina i Ludomir" pióra Marii z Czartoryskich Wirtemberskiej. Wnętrza Domku ozdabiały przedmioty i meble o dużej wartości artystycznej i historycznej. Po wszystkich zawieruchach narodowościowych i wojnach, w 1949 roku otwarto (ponownie) w Domku Gotyckim i Świątyni Sybilli muzeum, pod nazwą Muzeum Regionalnego PTTK.

- Świątynia Sybilli

Świątynia Sybilli (nazywana dawniej Świątynią Pamięci) usytuowana jest na skraju stromej skarpy nad starorzeczem Wisły - Łachą. Powstała z myślą o gromadzeniu pamiątek narodowych, które w latach zniewolenia kraju miały pobudzać uczucia patriotyczne i miały dawać nadzieję na lepszą przyszłość Polski. Z tego też względu księżna Izabela kazała nad wejściem umieścić napis: "Przeszłość - Przyszłości". Świątynia Sybilli zbudowana została w latach 1798-1801, na wzór starożytnej Świątyni Westy w Tivoli pod Rzymem, według projektu Aignera. Zbiory tu zgromadzone stały się zalążkiem pierwszego na ziemiach Polski (i jednego z pierwszych w świecie) muzeum. W zbiorach swoich Izabela gromadziła zarówno falsyfikaty i rzekome pamiątki historyczne, jak i rzeczy naprawdę oryginalne i cenne. Świątynia ta ma kształt rotundy otoczonej wokół przez korynckie kolumny. Składa się z dwóch okrągłych sal, umieszczonych jedna nad drugą. Do sali górnej prowadzą reprezentacyjne schody, których strzegą umieszczone po obu stronach kamienne Lwy-Sfinksy (dar cara Aleksandra I). Na wprost wejścia do sali głównej znajdowała się zasłonięta kotarą nisza, w której umieszczone były szczególnie cenne przedmioty, między innymi miecze ofiarowane królowi Jagielle i księciu Witoldowi przez wielkiego mistrza przed bitwą pod Grunwaldem, szable Jana III Sobieskiego i Stefana Batorego, laski marszałkowskie, chorągwie i sztandary wojskowe i wiele innych, cennych pamiątek. Przed niszą ustawiony był postument, na którym stała hebanowa szkatuła z napisem ułożonym z brylantów: "Pamiątki polskie zebrała Izabela z Flemmingów Czartoryska w roku 1800". W szkatule tej umieszczone były liczne klejnoty królewskie oraz klejnoty znanych rodów magnackich. Wokół ścian ustawione były szafy z licznymi pamiątkami, na których stały miniaturowe sarkofagi ze szczątkami królów, wodzów, uczonych i pisarzy. Salę dolną oświetlało tylko jedno okno i wąskie otwory (przypominające strzelnice) oraz jedna lampa zawieszona u sufitu. Poświęcona ona była, przede wszystkim, pamięci księcia Józefa Poniatowskiego. Na środku sali znajdował się marmurowy obelisk, na którym umieszczono szablę tego bohatera narodowego i patriotyczne napisy, a przede wszystkim napis: "Książęciu Józefowi Poniatowskiemu. Dowodził Polakom, zginął za Ojczyznę. Poległ 19 października 1813". Był tu również napis: "Hic meruit tumulum medio sibi tollere Templo - Ten zasłużył, by Mu wznieść grobowiec w środku świątyni", obelisk był zwieńczony brązowym orłem z czasów Księstwa Warszawskiego. Znajdowały się w tej sali również, pisane na zamówienie, życiorysy królów i mężów stanu zasłużonych dla kraju oraz umieszczone na filarach symboliczne tarcze wielkich wodzów polskich.

- Domek Chiński (Altana)

Znajduje się on w Dolnym Parku (poniżej skarpy, nad samą Łachą) zbudowany został jeszcze za czasów Zofii Marii z Sieniawskich (około połowy XVIII wieku, według projektu Franciszka A. Mokein), przyjmowano tam gości i pijano w nim herbatę. Znajdowała się tu rzeźba "Tankred i Klorynda, która wcześniej stała w prześwicie widokowym z Pałacu na Kępę, a obecnie umieszczona jest obok Domku Gotyckiego."

- Domek Aleksandryjski

Zwany także Domkiem Żółtym, usytuowany jest z prawej strony Pałacu Czartoryskich (na terenie Małego Parku), jest to niewielki pawilon z doryckim cztero-kolumnowym portykiem, miał w nim (podobno) nocować car Aleksander I (ale spał zawsze w Pałacu), podczas swoich wizyt w Puławach (1805, 1814, 1817). Powstał on na początku XIX wieku.

- Kaplica Pałacowa (Kościół „Na Górce”)

Na północno-zachodnim końcu pałacowego wzgórza w 1803 roku wzniesiono, według projektu Ch. P. Aignera, klasycystyczny kościół pod wezwaniem Wniebowziętej Bogarodzicy (obecnie pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny), wzorowany na Panteonie rzymskim. Portyk ozdobiony jest ośmioma korynckimi kolumnami (sześć frontalnie i dwie, za skrajnymi, z tyłu), całość przykrywa kopuła z dużym świetlikiem pośrodku oraz malowanymi kasetonami. Nad portykiem umieszczono napis: "W Niebo wziętej Boga Rodzicy", a nad wejściem dedykację: "Pomny na wiarę i cnoty ukochanej Matki swojej Maryi z Sieniawskich Księżny Czartoryskiej W. R. Adam Kazimierz poświęca" umieszczoną tu na polecenie A. K. Czartoryskiego. Wewnątrz, dookoła, biegnie balkon wsparty na dwunastu kolumnach jońskich. Znajduje się tu marmurowa ambona oraz sztukaterie F. Baumana. Znajdziemy tu również, przeniesione z kaplicy w pałacu ołtarz, konfesjonały i ławki. Jest tu też, podarowana przez Łucję z Giedroyciów Rautenstrauchową, kopia "Madonny" Rafaela. Kościół od 1919 roku jest siedzibą parafii.

Ryki:

- Zespół dworski z I poł. XIX w.

Historia

Dwór został wybudowany po 1836 roku dla hr. Jana Jezierskiego. Następnym właścicielem majątku stał się w 1906 roku hr. Adam Feliks Ronikier. Ostatnimi właścicielami przed wybuchem II Wojny Światowej byli Marta i Zdzisław Marchwiccy. Dwór został gruntowanie wyremontowany w roku 1947. Rok wcześniej w budynku ulokowano liceum ogólnokształcące. Szkoła użytkowała obiekt do 1962 roku. W roku 1980 dwór został strawiony przez pożar. Restauracja została ukończona dopiero w roku 1990. Po odnowieniu budynek pełnił nowe funkcje. Stał się siedzibą Urzędu Stanu Cywilnego, Miejsko- Gminnej Biblioteki Publicznej, Ośrodka Kultury.

Opis

Dwór murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na planie prostokąta, parterowy z poddaszem przekrytym spłaszczonym dachem czterospadowym o połaciach pobitych blachą. Elewacja frontowa 9 osiowa, z 3 osiowym portykiem wspartym na 4 masywnych kolumnach toskańskich, dźwigających belkowanie z wydatnym fryzem i trójkątny szczyt z okullusem. Na elewacji tylnej na osi portyku zlokalizowany lekko zaznaczony ryzalit wieńczony trójkątnym szczytem. Elewacja posadowiona na niewysokim cokole, wieńczona profilowanym gzymsem oddzielającym partię fryzu z okienkami poddasza. Układ wnętrz dwutraktowy z korytarzem w częściach bocznych, z sienią na osi i salonem w trakcie ogrodowym. Układ został przekształcony. Całość utrzymana w duchu późnego klasycyzmu.

Park

Park założony w II ćwierci XIX wieku. Przekształcany w XIX i XX wieku. Obecnie pełni funkcję parku miejskiego.

Sulejówek:

- Dworek Marszałka Józefa Piłsudskiego „Milusin”

Miarą wielkości ludzi są dzieła i czyny, jakich potrafili dokonać, a nie dobra, które zgromadzili za życia. To niewiarygodne, ale większość dzisiejszych polityków, zarówno frontmenów swoich ugrupowań, jak i skrytych w kolejnych szeregach szarych eminencji, zapewne nie podjęłaby trudu uprawiania swego fachu, gdyby zaoferowano im dochody porównywalne z gażą Naczelnika Państwa w latach 1918-1922. Józef Piłsudski pokierował procesem scalenia kraju z ziem trzech zaborców, zarządził pierwsze wybory do Sejmu, powołał rząd, armię, zwyciężył Rosję bolszewicką - wszystko to zrobił za pobory, które, według wspomnień żony, Aleksandry Piłsudskiej, były na tyle skromne, że "...po jednym obiedzie reprezentacyjnym nie starczały potem na utrzymanie do końca miesiąca"!

Opuszczając w wieku 18 lat rodzinny dom, własnego kąta dorobił się dopiero po 36 latach. W 1921 r. pani Aleksandra częściowo za pożyczone pieniądze kupiła od kolejowego konduktora dwie działki w podwarszawskim Sulejówku. Pierwszy dom Piłsudskich był drewnianym "letniakiem". Patrząc na stojący do dziś wśród zieleni podupadający budynek, pusty śmiech ogarnia, gdy się pomyśli, że miałby w nim zamieszkać np. któryś z naszych dzisiejszych parlamentarzystów.

W ekspresowym tempie z żołnierskich składek i żołnierskimi rękami na sąsiedniej działce stanął dar dla Marszałka - dworek zaprojektowany przez Kazimierza Skórewicza. "Milusin" wzniesiono w popularnym wówczas narodowym, "dworkowym" stylu. W latach 1923-1926 Piłsudski mieszkał tu na stałe z rodziną, tu pisał książki i przez płot toczył dysputy polityczne z sąsiadem - pierwszym premierem niepodległej Rzeczypospolitej, Jędrzejem Moraczewskim. W Sulejówku odbywały się huczne imieniny Marszałka przypadające 19 marca, w czasie których oprócz znajomych i generalicji przed "Milusin" przybywali z życzeniami okoliczni mieszkańcy oraz tysięczne rzesze wiwatujących warszawiaków.

Po śmierci Józefa Piłsudskiego (12 maja 1935 r.) wdowa z córkami nie zdecydowała się zostać w Sulejówku. Dworek odwiedzała szkolna młodzież i wycieczki oficerów. W czasie okupacji niemieckiej okolica "Milusina" znalazła się na terenie pilnie strzeżonego ośrodka Abwehry, gdzie szkolono agentów przerzucanych do pracy wywiadowczej w Związku Radzieckim. Meble i sprzęty przetrwały wojnę niemal nietknięte. Zniknęły w 1947 r. Potem zakazano wstępu na teren dworku. Do połowy lat 50. XX w. budynkiem administrowała ambasada ZSRR. Po roku 1956 w rezydencji marsz. Józefa Piłsudskiego działało przedszkole. W 2000 r. obiekt przekazano Fundacji Rodziny Józefa Piłsudskiego.

Dzieci przeniosły się do nowego budynku, "Milusin" poddano remontowi i od kilku lat można zwiedzać wnętrza siedziby Marszałka. Na razie zgromadzono tu nieliczne jeszcze oryginalne, "milusińskie" meble, sprzęty i przedmioty osobiste. W saloniku przykuwa uwagę fragment pomnika autorstwa Alfonsa Karnego, dużych rozmiarów głowa Józefa Piłsudskiego. Pomnik odsłonięto w 1936 r. w kresowym Brasławiu. Głowa, przechowywana przez kilkadziesiąt lat w ukryciu, trafiła do Sulejówka w 2003 r.

Fundacja zamierza w niedługim czasie wybudować w sąsiedztwie zabytkowego dworku duży obiekt z przeznaczeniem na Muzeum Marszałka Piłsudskiego. Tymczasem "Milusin" najlepiej zwiedzać w weekendy w godz. 10.00-16.00. Wizyty w pozostałe dni są możliwe po umówieniu (tel. 22 783 02 30).

- Pomnik żołnierzom batalionu "Zośka"

Na skwerze Powstańców Warszawy w Sulejówku stoi pomnik upamiętniający poległych żołnierzy AK Harcerskiego Batalionu "Zośka" związanych z Miłosną i Sulejówkiem. Odsłonięty został w 1990 roku. Upamiętnia on lokalnych żołnierzy Szarych Szeregów, którzy brali udział w powstaniu warszawskim. Co roku 1 sierpnia przy pomniku organizowany jest uroczysty apel. Pomnik ma formę wyłomu w ceglanym murze, pośrodku którego leży głaz ze znakiem Polski Walczącej. Za kamieniem stoi brzozowy krzyż. Na lewej części muru wymienione są nazwiska siedmiu żołnierzy, zaś po prawej stronie napis: "Poległym żołnierzom Armii Krajowej harcerskiego Batalionu <<Zośka>> mieszkańcom Miłosny i Sulejówka w 45. rocznicę powstania warszawskiego". Pomnik znajduje się około 300 metrów od stacji kolejowej Sulejówek - Miłosna.

Dzień II, zwiedzanie:

Warszawa:

- Muzeum Powstania Warszawskiego

Muzeum Powstania Warszawskiego – muzeum historyczne w Warszawie, samorządowa instytucja kultury m.st. Warszawy, założone w 1983 jako Muzeum i Archiwum Powstania Warszawskiego. Zostało otwarte w 2004 i wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów (nr 81) w 2005. Placówka dokumentuje historię powstania warszawskiego.

Muzeum mieści się w dawnej Elektrowni Tramwajów Miejskich w Warszawie na Woli.

Muzeum zostało otwarte w przeddzień 60. rocznicy wybuchu powstania, 31 lipca 2004. Jest wyrazem hołdu warszawiaków wobec tych, którzy walczyli i ginęli za wolną Polskę i jej stolicę. Ekspozycja przedstawia walkę i codzienność powstania na tle okupacji, poprzez ukazanie złożonej sytuacji międzynarodowej, aż po powojenny terror komunistyczny i losy powstańców w PRL.

Muzeum prowadzi działalność naukowo-badawczą oraz edukacyjną poświęconą dziejom powstania warszawskiego oraz historii i dorobku Polskiego Państwa Podziemnego. Gromadzi zbiory poświęcone tym zagadnieniom. Inicjatywą Muzeum jest również utworzenie Archiwum Historii Mówionej gromadzącego nagrania wspomnień uczestników powstania.

Ekspozycja w Muzeum została przyjęta przez recenzje i opinię publiczną pozytywnie, jako nowatorska w dziejach muzealnictwa polskiego. Wykorzystuje najnowsze techniki audiowizualne pozwalające na interaktywne uczestniczenie w oglądaniu eksponatów.

- Muzeum Techniki

Muzeum Techniki w nawiązaniu do tradycji Muzeum Techniki i Przemysłu organizuje wystawy stałe i czasowe, gromadzi zbiory z zakresu historii techniki i jej rozwoju, a także zbiorów z wybranych dziedzin nauki. Prowadzi także działania z zakresu ochrony zabytków techniki i w kilku obiektach w kraju znajdują się jego oddziały. Oprócz tego muzeum zajmuje się popularyzacją nauki i techniki.

W zbiorach muzeum znajdują się przede wszystkim eksponaty z dotyczące historii polskiej techniki: kolekcja motocykli z motocyklami "Sokół", kolekcja odbiorników radiowych, instrumentów geodezyjnych, techniki biurowej, mechanizmów grających i inne. Wśród eksponatów warto wymienić Machina rachunkowa konstrukcji warszawskiego zegarmistrza Izraela Abrahama Staffela, pierwsza na świecie ręczna kamera filmowa konstrukcji Kazimierza Prószyńskiego i wiele innych.

Oprócz ekspozycji stałych w kilkunastu salach Pałacu Kultury i Nauki odbywają się tu także wystawy czasowe: "Anatomia czasu" – poświęcona różnym aspektom czasu jako pojęcia fizykalnego, problemu technicznego i społecznego, wystawa "Sojuz-Apollo" – zorganizowana z okazji wspólnego lotu obu tych statków kosmicznych, wystawy poświęcone polskim wynalazkom wyróżnionym na światowych wystawach innowacji i wynalazczości, wystawy modelarskie i inne.

Oprócz powyższych muzeum prowadzi też działalność oświatową – odbywają się tu nie tylko specjalne programy dla dzieci w okresie ferii letnich i zimowych, ale także bierze udział w Nocy Muzeów, posiada też bibliotekę i kino oświatowe.

- Muzeum Sztuki Nowoczesnej

Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie wydaje dwumiesięcznik „Muzeum”, poświęcony tematyce związanej z działalnością programową, z muzealnictwem oraz z projektami badawczymi i teorią sztuki. Pierwszy numer „Muzeum” ukazał się w październiku 2007 roku. W siedzibie tymczasowej Muzeum odbywają się cyklicznie prezentacje wybranych zjawisk w sztuce, pod wspólnym tytułem „Weekend w Muzeum”. Są to imprezy ogólnodostępne, będące przygotowaniem do działalności wystawienniczej i edukacyjnej Muzeum.

Opracowywany jest program edukacyjny adresowany do młodzieży w wieku licealnym i studentów.

W 2008 roku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie rozpoczęło tworzenie swej stałej kolekcji.

Budowana jest sieć partnerska z krajowymi i zagranicznymi instytucjami kulturalnymi.

- Muzeum Chopina

Muzeum zostało utworzone w 1955 przez Towarzystwo im. Fryderyka Chopina. Dokumentuje życie i twórczość Fryderyka Chopina. Od 2005 podlega Narodowemu Instytutowi Fryderyka Chopina. Muzeum posiada również dwa oddziały – Dom Urodzenia Fryderyka Chopina w Żelazowej Woli oraz Salonik Chopinów w Warszawie.

W zbiorach muzeum znajduje się licząca ok. 7000 obiektów kolekcja chopinianów m.in. rękopisy, listy oraz inne pamiątki osobiste po kompozytorze, fotografie, obrazy, biżuterię, rysunki i grafiki. W 1999 część tej kolekcji została wpisana na listę UNESCO Pamięć Świata. W Zamku Ostrogskich prezentowana jest tylko niewielka część zbiorów zgromadzonych przez Instytut.

1 marca 2010 w muzeum otwarto nową multimedialną ekspozycję zaprojektowaną przez włoskie studio Migliore + Servetto. Koszt projektu wyniósł 81,5 mln zł. Środki pochodziły z budżetu państwa i z funduszy UE.

Wystawy znajdują się na pięciu poziomach (od -2 do +2). Muzeum jest zorganizowane zgodnie z koncepcją "muzeum otwartego" – zwiedzający sami wybierają kolejność zwiedzania.

Dzień III, zwiedzanie:

Warszawa:

- Muzeum Łazienki Królewskie

Muzeum Łazienki Królewskie, letnia rezydencja króla Stanisława Augusta, to niezwykłe i magiczne miejsce.

O ich pięknie stanowi połączenie klasycystycznej architektury i bogatego, naturalnego otoczenia tworzącego zjawiskowe ogrody.

Wśród pereł Łazienek Królewskich warto wymienić między innymi Pałac na Wyspie, Amfiteatr czy Starą Pomarańczarnię z Teatrem Stanisławowskim.

Zabytkowy Ogród Muzeum liczy aż 76 ha powierzchni, a składają się na niego trzy ogrody, różne pod względem stylistycznym: Ogród Królewski, Ogród Belwederski oraz Ogród Modernistyczny.

Muzeum Łazienki Królewskie to nie tylko piękne wnętrza i przestrzenie. To również unikatowe kolekcje sztuki, wśród których można znaleźć dzieła wielu znamienitych twórców.

Łazienki Królewskie, letnia rezydencja króla Stanisława Augusta, to miejsce pełne bogactwa architektonicznego i wybitna realizacja idei oświeceniowych, gdzie wysoka kultura spotyka się ze zjawiskową przyrodą.

- Pałac w Wilanowie

Historia Pałacu Wilanowskiego rozpoczęła się w kwietniu 1677 roku, kiedy to wioska zwana Milanów została własnością Jana III Sobieskiego. Wkrótce zmieniono nazwę na Villa Nova, a następnie na Wilanów. Początkowo zbudowana w tym miejscu rezydencja była niewielka, gdyż Augustyn Locci, nadworny architekt króla, otrzymał za zadanie wzniesienie jedynie parterowego dworu o układzie typowym dla zabudowy Rzeczpospolitej. Jednakże sukcesy militarne i wzrost znaczenia monarchy w następnych latach wpłynęły na znaczne poszerzenie pierwotnego projektu. Wielka rozbudowa prowadzona była w latach 1677-1696. Po jej zakończeniu budowla połączyła w sobie elementy dworu szlacheckiego, włoskiej willi ogrodowej i francuskiego pałacu w stylu Ludwika XIV. Po śmierci króla Pałac stał się własnością jego synów, natomiast w 1720 roku mocno podupadłą rezydencję nabyła Elżbieta Sieniawska. Przez 9 kolejnych lat kontynuowała prace budowlane rozpoczęte przez Sobieskiego. Wtedy właśnie powstały boczne skrzydła. Po śmierci Sieniawskiej właścicielką Wilanowa została jej córka Maria Zofia Denhoffowa, po mężu Czartoryska. W 1730 roku Pałac na trzy lata znalazł się w rękach króla Augusta II Mocnego, który dokonał w rezydencji wielu zmian, szczególnie dotyczących wystroju wnętrz. W połowie XVIII wieku dobra wilanowskie odziedziczyła córka Czartoryskich, Izabela Lubomirska, za rządów której Wilanów znów zaczął błyszczeć dawnym blaskiem. W 69 lat później księżna przekazała Wilanów swojej córce i jej małżonkowi Stanisławowi Kostce Potockiemu. Dzięki jego staraniom w 1805 roku w Wilanowie otwarte zostało jedno z pierwszych muzeów w Polsce. Rodzina Potockich z Wilanowem związana była aż do 1892 roku, kiedy to ostatnia z rodu Aleksandra zapisała włości swemu kuzynowi Ksaweremu Branickiemu. Ród Branickich zamieszkiwał w Wilanowie do września 1944 roku, a w końcu stycznia 1945 roku opiekę nad pałacem przejęło Muzeum Narodowe w Warszawie. Pałac w Wilanowie należy do nielicznych zabytków w Warszawie, które w niezmienionej postaci przetrwały okres II wojny światowej. Typowy przykład architektury barokowej.

- Zamek Królewski

Zbudowany w XV wieku był rezydencją książąt mazowieckich. Z chwilą przeniesienia stolicy z Krakowa, stał się siedzibą króla oraz władz. Był wielokrotnie przebudowywany, a podczas II wojny światowej zburzony. Odbudowano go w latach 1971-1988 wykorzystując ocalałe fragmenty.  Dziś charakterystyczna bryła Zamku z wieżą zegarową (z której codziennie o godz. 11.15 odgrywany jest hejnał) otwiera drogę na Starówkę. Atrakcjami Muzeum są dwa oryginalne obrazy Rembrandta („Dziewczyna w ramie obrazu” i „Uczony przy pulpicie”) oraz prace Bernarda Bellotta zw. Canaletto, nadwornego malarza ostatniego króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego. Obrazy Canaletta były bezcenną pomocą przy powojennej odbudowie miasta. Od strony Wisły znajdują się, oddane po gruntownej renowacji, Arkady Kubickiego, które wspierały skarpę z Zamkiem nadając zarazem monumentalny kształt ogrodowej elewacji. Po powstaniu 1831 roku przekształcono je na stajnie i koszary, a potem na garaże. Arkady są oryginalną budowlą, która nie została zniszczona podczas II wojny światowej. Obecnie można tutaj zobaczyć wystawę archeologiczną i stancję dworską.

- Zamek Ujazdowski

Jazdów to jedno z najstarszych miejsc w Warszawie. Znajdował się tutaj historyczny gród, skąd książę mazowiecki przeniósł dwór na Stare Miasto. Obecny Zamek wzniesiono na początku XVII wieku i wielokrotnie przebudowywano. Mieszkały tutaj m.in. księżna mazowiecka Anna Radziwiłłówna oraz królowa Bona. W latach 1809-1944 zamek był zaadoptowany na szpital wojskowy. Wtedy też w jego otoczeniu wybudowano pawilony szpitalne, z których część przetrwała do dziś. Zniszczony pod koniec II wojny światowej został odbudowany po 1973 roku. Od 1981 roku w Zamku swoją siedzibę ma Centrum Sztuki Współczesnej – instytucja kulturalna i znakomita galeria. Poniżej skarpy, na wschód od Zamku, znajduje się Park Agrykola.

Dzień IV, zwiedzanie:

Warszawa:

- Muzeum Plakatu w Wilanowie

Muzeum, otwarte w 1968 roku na terenie dawnej ujeżdżalni, należącej niegdyś do zespołu zabudowań Pałacu w Wilanowie, było pierwszym tego typu muzeum na świecie. 

Obecnie posiada jedną z największych kolekcji plakatu artystycznego, liczącą ponad 55 tysięcy tytułów. Zbiór plakatu polskiego z lat 1892-2002 zawiera ok. 30 tysięcy tytułów i jest najpełniejszym na świecie zestawem prac. Kolekcja plakatu obcego uznawana jest za jedną z lepszych kolekcji plakatu artystycznego.