Libertynizm we Francji XVII/XVIII wieku

Cześć ! :)

Dziś słów kilka na temat libertynizmu we Francji z przełomu XVII/XVIII wieku. Nie zamieszczam przypisów - wspomnę tylko, że korzystałam z książki: „Wiek Markiza De Sade” Jerzego Łojka oraz notatek z wykładów. Miłego czytania :)

Ideał kobiecej urody w poszczególnych epokach - BAROK: ROKOKO

Hey :)

ROKOKO miałam dodać wczoraj, ale z powodu przeprowadzki - nie wyrobiłam się. Dziś już późno, ale wiem, że są Osoby, które mocno wyczekują na ten wpis :) Swoją drogą, doba powinna mieć zdecydowanie 48h - wtedy MOŻE ze wszystkim bym się wyrobiła :) Ale już nie przedłużam - przechodzę do konkretów. Tak więc, przed Wami - ROKOKO :)

ROKOKO 1720-1790r.

               Rokoko – to  nurt stylistyczny okresu schyłkowego epoki Baroku, który stał się delikatnym przejściem z bram barokowego rozpasania w delikatniejsze wrota oświeconego świata. Rokoko w  oryginalny sposób wiąże się z życiem francuskiego dworu królów Ludwika XV i Ludwika XVI, których stało się znakiem rozpoznawczym. Odznaczało się kameralnością, zmysłowością i sentymentalizmem. Cechowała go lekkość i dekoracyjność formy, wdzięk, brak moralistyki, luźna kompozycja, asymetria,  płynność linii, a także obecność motywów egzotycznych. W tym czasie tworzyło wielu znakomitych artystów malarzy m.in. Francis Boucher, Honore Fragonard, Antoine Watteau, Jean Babtiste, Simeon Chardin. Malarstwo podzieliło się w tym okresie na dwie niezależne dziedziny: dekoracyjne i sztalugowe. W malarstwie sztalugowym przeważała problematyka pasterska i miłosna. Z pasją czerpano tematy z  mitologii, gdzie najbardziej upodobano sobie boginię Wenus. Wracano do natury, częstokroć idealizowanej przez teatr, co miało decydujący wpływ na powstanie sielanki. Najwybitniejszym malarzem portretowym tamtych czasów był Nattier, który najchętniej portretował arystokratyczną płeć piękną pod postaciami bogiń, nimf czy kapłanek. Wytworzył on w ten oto sposób typ portretu zwany portretem mitologicznym. W Anglii reprezentantami Rokoka byli: J. Reynolds, T. Gainsborough i W. Hogarth, [1] [2] w Polsce natomiast m.in. Jan Bogumił Plersch[3], Jan Chrzyciciel Lampi.

Mój list do przyjaciółki, Wersal Sierpień 1682 rok (Rokoko)

Cześć!

Mam dziś dla Was coś "Rokokowego", jednakże to nie "Ideał kobiecej urody" - który zresztą dodam już jutro, a moja praca z liceum (z historii) z oceną celującą :) Odnalazłam ją przy okazji większych porządków w "papierach-wspomnieniach" z lat szkolnych. Przepisałam go w identycznej postaci jakiej był. Uwielbiałam lekcje historii w liceum. Wszystko oczywiście dzięki wspaniałemu, bardzo sympatycznemu Nauczycielowi, który ma świetny kontakt z młodzieżą. Pan K. uczył także moją mamę i jakież było zdziwienie kiedy odkryliśmy ten fakt :) Tak nawiasem mówiąc, z liceum dobrze wspominam tylko dwóch Nauczycieli: Pana K. od historii i Panią G. - anglistkę. Każdy inny przedmiot był moją zmorą - przez nieodpowiednią kadrę nauczycielską lub po prostu zwykłą niechęć.

Wracając do listu...możecie dowiedzieć się z niego sporo nt. sytuacji na dworze Ludwika XIV. Nie zamieszczam przypisów, gdyż ich po prostu nie pamiętam. Podejrzewam, że sporym źródłem był tu Internet ;) 

Ideał kobiecej urody w poszczególnych epokach - Barok

BAROK 1620-1740r.

Epokę Baroku znamionowały rozliczne wahania, dysharmonie i kontrasty, zarówno w literaturze jak i sztuce. W „wydaniu dworskim” Barok był epoką wyjątkowo zachłanną, bowiem wyznawał zasadę „im więcej, tym lepiej”. Zwrócono się znowu ku wierze w Boga i życie pozaziemskie, wzrosło poczucie kruchości istoty ludzkiej. Do typowych tematów w sztuce Baroku można było zaliczyć: szatana, piekło, śmierć, ale także królestwo niebieskie i anioły. Barok w Polsce trwał od około 1584-1740 – od początku panowania Wazów czyli od 1587, lub niekiedy od 1620, ślady Baroku widoczne są jeszcze do ok. 1770 r.[1]  Wspomnieć muszę   o  ważnym  prądzie,  który  występował w poezji, a  mianowicie – o konceptyzmie[2] oraz o kierunku poetyckim – marinizmie.[3] Konceptyzm- to nic innego jak doskonały pomysł utworu poetyckiego, tylko po to, by zaszokować i zaskoczyć czytelnika na zasadzie wyszukanego kontrastu np. w przedstawieniu osoby czy danej sytuacji, natomiast marinizm – to kierunek poetycki w literaturze barokowej, gdzie dominowały metafory, porównania, oksymorony, paradoksy. W Polsce reprezentowany był przede wszystkim przez Jana Andrzeja Morsztyna. W barokowych utworach, dość łatwo łączono praktykę religijną i miłosną.